اگر به آسمان تاریخ بنگرید، قطعه ابری خواهید دید که به پیش می‌آید و با وزش نسیم مهربانی، باران رحمت را بر جهانیان فرو می‌ریزد.
انگار صدای پایی می‌شنوم. صدایی که نشان از گام‌های استواری دارد که رو به سوی  روزگاری روشن دارند. روزگاری که او می‌آید، ازطواف کعبه می‌آید، با تبری بر دوش، تا بت‌های اعتقادی را بشکند و هوی و هوس را بر محور هدایت بچرخاند پس از آن‌که  هدایت بر محور هوی و هوس چرخیده باشد.
او که می‌آید بر مردم مسکین ترحم می‌کند.(1) و آن هنگام که از او بخواهند آن‌چنان عطا می‌کند که نتوانند حمل کنند(2) او نه تنها، مال می‌بخشد که قلب‌های امت رسول را نیز مملو از بی نیازی خواهد کرد.(3)
او که می‌آید قرض‌های شیعیانی را که توان پرداختِ قرض و دِینی که از راهِ حلال  گرفتارش شده‌اند، خواهد پرداخت و شیعیان را از اندوه قرض و دِین آسوده خواهد کرد.(4)
وجود او چنان پرخیر و برکت است که با ظهورش خداوند از هر مؤمنی بیماری را برطرف می‌کند و نیرو را به او باز می‌گرداند.(5)
او که می‌آید آن‌چنان معصومانه رفتارخواهد کرد که به گفته جدّ بزرگوارش «ساکنین آسمان و زمین از او راضی و خوشنود خواهند بود.»(6)
او که می‌آید به شفای دل انسان توجه می‌کند و قرآن به مردم می‌آموزاند آن گونه که انگار یک بار دیگر به انسان فهم قرآن را می‌آموزد که او(7) « مُلَقِّنِ اَحکامِ قرآن» است.(8)

او که می‌آید ساختمان سازی و تأسیسات شهری متحوّل می‌شوند تا مسلمین در آسودگی و سلامت کامل باشند.(9)
او انسان کامل است و در کنار نیمی از شخصیتش که رئوف، بخشنده و خوش‌رفتار است؛ مردِ حق هم است. او همچون کوه در عرصه‌ی اجتماع حاضر می‌شود تا «علیِ عدالت» را دوباره زنده کند و همای رحمتی برای مظلومین عالم باشد؛ که شیعیان در نهایت زاری‌های خود، او را این گونه خوانده‌اند و می‌خوانند: «اَلسلامُ علیک یا مُعِزَّ الْمؤمنینَ المستضعفین، اَلسلامُ علیک یا مُذِلَّ الْکافرینَ الْمُتکبِّرینَ الظّالمین.»(10)
او که می‌آید فرزندان قاتلین امام کربلا را که گناهکار  و تأیید کننده‌ی گناه پدرانشان هستند(11) به تیغ انتقام الهی می‌کُشد چه، اوج انحراف از اسلام را در طول تاریخ اسلام، در شهادت مظلومانه‌ی امام حسین (ع)  شاهدیم.
او که می‌آید مظلومیت اسلام را از او می‌گیرد  و بر بدعت‌گذاران خشم می‌گیرد و هر آن‌چه شیطانی است از آلات و اسباب قمار و لهو و لعب و طرب را بر می‌چیند.(12)
او که می آید دستور دارد بر دشمنان دین خدا سخت بگیرد و دشمنانش را بکشد،(13) که اولین آنها، شیطان است چون شیطان دو مرکز دین را همیشه نشانه می‌گرفت: یکی توحید و دیگری مهدویت را.
او که می‌آید خداوند همیشه با اوست و هرگاه معجزه‌ای را از خداوند طلب کند خداوند او را اجابت می‌کند آن‌گونه که از باب نمونه، این اتفاق که گفته‌اند، روی می‌دهد: روزی  شخصی از امام، معجزه‌ی حضرت الیاس را طلب می‌کند و امام (ع) از  روی دجله عبور می‌کند و کفِ کفش آن بزرگوار، تر نمی‌شود. امّا طلب کننده، منکِر می‌شود. امام نیز به دجله دستور می‌دهد که آن فرد را در برگیرد. آن مرد یک هفته در آب زنده است و فریاد می‌زند: «این جزای کسی است که منکر امام زمان خود است!» آب پس از  یک هفته، او را در کام خود فرو می‌برد.(14)
این گونه است هنگامی که او ظهور می‌کند: خوبان، خوبند
و بَدان، نتیجه‌ی بدی خود را خواهند دید.
به امید دیدن آن روز پر افتخار

پی نوشت ها:
1. ستارگان درخشان، ج 14، محمد جواد نجفی، ص 64 (حدیث از امام حسین (ع)).
2. همان، ص 70 (حدیث از پیامبر اکرم (ص) به نقل از ابن ماجه یکی از علما و مورخین برجسته اهل سنت).
3. همان، ص 71.
4. همان، ص 126.
5. کتاب غیبت نعمانی، ص 374  (حدیث از امام صادق (ع) ).
6. ستارگان درخشان، ج 14، ص 129.
7. کتاب غیبت نعمانی، ص 375 (حدیث از امام صادق (ع)).
8. دعای استغاثه به امام عصر (عج).
9. ستارگان درخشان، ج 14، ص 129.
10. دعای استغاثه به امام عصر (عج).
11. ستارگان درخشان، ج 14، ص 127 (حدیث از امام صادق (ع)).
12. همان، ص 129.
13. کتاب غیبت نعمانی، ص 269 (حدیث از امام محمد باقر (ع)).
14. ستارگان درخشان، ج 14، ص 133

نوشته شده در شنبه 88/4/13ساعت 12:12 صبح توسط حضور نظرات ( ) | |